Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Εγκατάλειψη

Tη φωτογραφία μας έστειλε ο φίλος-συμπατριώτης Σεραφείμ Τ.

 
Συνοδευτικό κείμενο : "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Ο τόπος μας  πληγώθηκε όπως αυτό το έρημο σπίτι. Πάει καιρός που τα παιδιά έφυγαν για τη μαύρη ξενιτειά. Μονάχα τα γερόντια απόμειναν για να υφαίνουν αναμνήσεις προσμένοντας τον γυρισμό που όμως αργούσε τόσο.... Κι όταν και τα γεροντάκια πέταξαν για τη γειτονιά των αγγέλων, έπεσε βαθιά σιωπή που τα σκέπασε όλα. Μας πρόλαβε η εγκατάλειψη, η μεγαλύτερη από όλες τις κακές τις «μοίρες». Ετούτο το στοιχειό είναι που δεν παλεύεται εύκολα. 
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τα χαλάσματα μέχρι που η ματιά μου συναντάει εκείνο το ανθισμένο δεντράκι στο πλάι. Λέτε να φέρνει κάνα καλότυχο σημάδι και για αυτά τα λησμονημένα λημέρια;

5 σχόλια:

ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ είπε...

Μπράβο λεβεντιά. Από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχουν μπει στο blog.

Aris είπε...

Ευρυτανια δεν ειναι μονο η πολη και η τουριστικη οψη που προβαλλεται. Υπαρχει και η αλλη πλευρα, αυτη που δειχνει η φωτογραφια παραπανω.

λεύτερος είπε...

Πόσο ακουμπαει την καρδιά όλων των ξενητεμένων αυτο το κομματι.

doctor είπε...

ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Η ΠΛΗΓΗ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ "ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ" ΕΥΚΟΛΑ, ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΙΛΤΑΤΕ ΙΧΝΗΛΑΤΗ.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ. Τ

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Xαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν επισκέπτεστε τις παλαιότερες (και ολίγον αδικημένες) αναρτήσεις μας. Να είστε καλά.