Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

"Να μπορεί ν' απαγκιάσει ένας άνθρωπος..."



Με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενούμε στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης ένα εξαιρετικό βιωματικό κείμενο του Ευθύμιου Φλώρου από το Κρίκελλο Ευρυτανίας το οποίο αφιερώνει στη μνήμη του πατέρα του Φώντα Φλώρου. 

Με αφορμή ένα "εικονοστάσι-απάγκιο" στο δρόμο προς το Κρίκελλο, ο συμπατριώτης μας, μέσα από μια βαθιά συναισθηματική γραφή, σκιαγραφεί τις σκληρές συνθήκες ζωής και επιβίωσης των φτωχών Ευρυτάνων σε δύσκολες εποχές, μα συνάμα και την ανθρωπιά, το νοιάξιμο και την αλληλεγγύη εκείνων των ασύγκριτων ανθρώπων του τόπου μας που μπορεί να στερούνταν πολλά αλλά διέθεταν... περίσσευμα ψυχής! 

Ιδού:

======================

Όλοι το βλέπουν περνώντας για το Κρίκελλο. Λίγοι όμως θα ξέρουν την ιστορία του. Γι αυτό και γράφω αυτές τις γραμμές. Ως τιμή στον αγαπημένο μου πατέρα τον Φώντα Φλώρο που γεννήθηκε στο Σέλο (σημερινό Βύθισμα) το 1925 και παντρεύτηκε στο Κρίκελλο την Φωτεινή Δ. Κακκαβά. Έφυγε από κοντά μας τη μέρα της Παναγίας 15-8-2010. 

Ο σώγαμπρος Φώντας δεν άργησε στο χωριό να δείξει τον καλό του χαρακτήρα ως άνθρωπος που «άνω θρώσκει», που κοιτάει ψηλά προς το δημιουργό του, αλλά και το επίσης καλό  μυαλό του που ήθελε να πηγαίνει μπροστά αφήνοντας στην άκρη τα βαρίδια των πικρόχολων σχολίων, που πάντα απλόχερα μας «κερνάνε» αρκετοί συνάνθρωποί μας.

Όλα αυτά που έδειχναν έναν νουνεχή άνθρωπο συνδυάστηκαν με την εργατικότητά του τη μεγάλη. Έσκαβε μέχρι τα βαθειά του γεράματα με τέτοια δύναμη που με έκανε να προβληματίζομαι για τις δικές μου επιδόσεις, όντας εγώ νέος και δυνατός!  Όταν παντρεύτηκαν με τη μάνα μου τη Φωτεινή ατενίζοντας απ’ το χωράφι μας στον Αη Γιάννη προς τη Μεσαμπελιά που κυρίως είχε λιβάδια για βοσκή ο πατέρας μου έλεγε όπως μου είχε πολλές φορές επαναλάβει η μάνα μου «Νάταν αυτά δικά μου Φωτεινή, θα τα φύτευα όλα δέντρα, καρυδιές, κερασιές, κλήματα» Τούχε λείψει ο ήμερος τόπος που να μπορεί να φυτευτεί αφού στο Σέλο ήταν ελάχιστος διαθέσιμος!

Αυτή του η εργατικότητα, αλλά και η συνέπεια στους λογαριασμούς του ως υπεύθυνος της αποθήκης ζωοτροφών Κρικέλλου, είχε ως αποτέλεσμα να του γίνει πρόταση απ’ τον τότε διευθυντή της Αγροτικής Τράπεζας τον μακαρίτη Αφεντάκη, να πάρει τη θέση του κλητήρα που έπαιρνε σύνταξη το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι.

Ήταν αυτή μια κίνηση που βοήθησε εκείνον να ζήσει ανετότερα, αλλά κι εμάς όλους της οικογένειας να βοηθηθούμε.

Όμως ο διορισμός του ως ημερομίσθιου για πάνω από 6 χρόνια μαζί με το καλό του εμπεριείχε μεγάλα ζόρια. Έπρεπε με το λίγο μισθό του να ζούμε κι εμείς στο χωριό κι αυτός στο Καρπενήσι. Έτσι αναγκάστηκε να κοιμάται στην αποθήκη της τράπεζας, κάτω απ’ τα γραφεία, σ’ ένα ράντζο, εκείνη την πτυσσόμενη κατασκευή με τα ξύλα ως σκελετό της, αυστηρά για έναν  άνθρωπο και μάλιστα για ύπνο χωρίς καμμία περιστροφή και μετακίνηση απ την ύπτια θέση. 

Στην αποθήκη αυτή υπήρχαν φάρμακα που πούλαγε η Τράπεζα. Ακόμα έρχεται στη μύτη μου η μυρωδιά του βενζόλιου όταν ερχόταν ο πατέρας μου στο Κρίκελλο συνήθως το Σάββατο το βράδυ, αφού τότε η δουλειά είχε 6 ήμερη βάση.

Εκτός της εξοικονόμησης ενοικίου με τη διαμονή του στην αποθήκη όμως είχε φθηνή τροφή στο απέναντι εστιατόριο του μπάρμα Κώστα Μπούρα, του πατέρα του νυν βουλευτή Θανάση Μπούρα. Όπως ο πατέρας μου έτσι κι ο μπάρμπα Κώστας με το εστιατόριό του αλλά και ο μπάρμπα Πάνος με το ξενοδοχείο ύπνου δίπλα του, κατάγονταν απ’ το Σέλο και ήταν για τον πατέρα μου το αποκούμπι του. Φυσικά με το αζημίωτο. Έκανε κι ο πατέρας μου δουλειές στο μαγαζί τους τακτικά αν και πλήρωνε τη φασολάδα του που είχε το ρεκόρ στις επιλογές φαγητού του.

Αυτές οι εξοικονομήσεις χρήματος με σκοπό την επιβίωσή μας συμπληρώνονταν με μια ακόμα. Κάθε Σάββατο μεσημέρι όταν σχόλαγε απ’ τη δουλειά, έφευγε κατ’ ευθείαν με τα πόδια για Κρίκελλο. Ανέβαινε μέσω Μυρίκης απ’ το μονοπάτι σε χρόνο ρεκόρ ώστε στα Καμίνια ή στον Πύργο να προλάβει το φορτοεπιβατηγό του Σωτήρη να φτάσει στο χωριό, πληρώνοντας το μισό εισιτήριο! Για να γίνει αντιληπτό το ύψος της οικονομίας είναι καλό να πούμε ότι το μεροκάματο ήταν σχεδόν 30 δραχμές και το εισιτήριο 3 ή 4 δραχμές. Άρα κάθε πορεία του 2-3 ωρών κοστολογούνταν 2 δραχμές!!

Όμως τους χειμωνιάτικους μήνες ο Σωτήρης δε μπορούσε να περάσει στα χιόνια κι έτσι συχνά ο Φώντας ακολουθώντας το γνωστό του μονοπάτι που ήταν καλυμμένο με πολύ χιόνι έφτανε στο χωριό εξουθενωμένος!

Θα μείνει στη μνήμη μου η λαχτάρα με την οποία περίμενα τον πατέρα μου. Όχι επειδή θα μου έφερνε …καραμέλες ή κάτι άλλο ως δωράκι! Ήθελα τον πατέρα μου να παίξω μαζί του, αφού ακόμα δεν είχε γεννηθεί η αδερφή μου κι εγώ απ’ τα 4 μου χρόνια βοηθούσα τη μάνα μου και τη γιαγιά μου να σκαρίσουμε τις γελάδες μας, τις γίδες μας, τη φοράδα μας την αγαπημένη μου Ντοριά!  Και πράγματι αν και ήταν εξουθενωμένος απ’ τη γρήγορη και δύσκολη πορεία είχε την καλοσύνη να παίξουμε ειδικά κρυφτό μέσα στο σπίτι έχοντας πάντα τον τρόπο να βρίσκει καλούς κρυψώνες και να με δυσκολεύει! Πώς αλήθεια να τον εντοπίσω κρυμμένο κι ακούνητο,  πίσω απ’ την πόρτα στην οποία κρεμόταν ένα ωραίο δέρμα ολόμαλλο από το αρνί μας;

Αυτές του οι πορείες όμως και ειδικά οι χειμωνιάτικες είχαν πολλούς κινδύνους. Κορυφαία ήταν η βραδιά εκείνου του Σαββάτου που εγώ και η μάνα μου τον περιμέναμε. Κυρίως εγώ βέβαια αφού είχε τόσο χιόνι που η μάνα μου πίστευε ότι δεν θα ερχόταν. Βγάζαμε κουρέλια παλιά ρούχα ώστε να υφάνει κουρελούδες η μάνα μου.  Εκείνη κουρασμένη αφού το χειμώνα όλα τα ζωντανά ήθελαν το φαί τους στο σπίτι, στο υπόγειο που τα είχαμε όλα μαζί, κουρασμένη έγερνε το κεφάλι της και την έπαιρνε ο ύπνος καθιστή! Εγώ όμως περίμενα τον πατέρα μου και συνέχιζα να βγάζω κουρέλια. Μέχρι που η ώρα έφτανε μεσάνυχτα και δεν άκουγα χτυπήματα ποδιών που τινάζουν τα χιόνια έξω απ την πόρτα μας.

Εκείνο το Σάββατο ο πατέρας μου όπως κάθε βδομάδα, ήθελε να έρθει στο σπίτι του. Έκανε σκέψεις που μείωναν τον κόπο του να διασχίσει 30 χιλιόμετρα με χιόνια πάνω από ένα μέτρο!  Θεωρούσε, όπως μου έλεγε, ότι θάχουν  βγει απ’ το Καρπενήσι οι κυνηγοί για κυνήγι προς τη Μυρίκη και οι κυνηγοί της Μυρίκης επίσης, οπότε θα μπορέσει να φτάσει προς το Κρίκελλο που ήλπιζε ως τον Αη Θόδωρο νάχουν βγεί και οι Κρικελλιώτες κυνηγοί. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν είχε γίνει. Το χιόνι ήταν τόσο πολύ που δεν ήταν δυνατόν να κυνηγήσουν, ανεξάρτητα εάν αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν απαγορευμένο.  Έτσι εκείνος μόνος του  έπρεπε να «κόψει» το χιόνι σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το χωριό. Το χιόνι όπως μου περιέγραψε ήταν του Νοτιά που είναι βαρύ και δεν διαλύεται εύκολα όπως εκείνο του Βορριά. Έτσι κατάκοπος έφτασε μέχρι τον Πύργο και ήδη είχε νυχτώσει. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, είπε. Δε μπορούσα να γυρίσω πίσω. Έπρεπε να προχωρήσω. Και προχωρούσε εκατό μέτρα κάνοντας αναγκαστική στάση για πολύ λίγο, αφού ήξερε ότι μπορούσε να παγώσει ή να μείνει από καρδιά εάν καθίσει περισσότερο. Τα πόδια στην αρχή του βήματος φαίνονταν να πατάνε σταθερά ψηλά πάνω στο χιόνι βυθισμένα μια σπιθαμή, αλλά με την αλλαγή ποδιού για το βήμα το πόδι που σήκωνε το βάρος του σώματος βυθιζόταν στο ένα μέτρο! Γι αυτό και κάθε 100 μέτρα έκανε στάση να πάρει μόνο μια ανάσα. 

Ο Γολγοθάς του τελείωσε γύρω στα μεσάνυχτα που εγώ επέμενα βγάζοντας κουρέλια να τον περιμένω! Είπε μπαίνοντας ότι «αφού δεν πέθανα απόψε δεν πεθαίνω ποτέ!» 

Το πρόγραμμα των επισκέψεων του πατέρα μου τα Σαββατοκύριακα δεν είχε όμως μόνο το δρόμο απ’ το Καρπενήσι στο Κρίκελλο που συνήθως με καλό καιρό χρειαζόταν 3 μόνο ώρες να τον διανύσει, αλλά και την επιστροφή που συνήθως γινότανε νύχτα το πρωί της Δευτέρας! Τότε έπρεπε να φύγει έως τις 3 τη νύχτα ώστε να φτάσει πριν έρθουν οι υπόλοιποι υπάλληλοι στην Τράπεζα για να τους ανάψει το καλοριφέρ να βρούνε ζέστη! Αυτή ήταν δουλειά  της καθαρίστριας βέβαια αλλά εκείνη «τύχαινε» να είναι και σύζυγος του προϊστάμενου γνωστού Καρπενησιώτη  και απλώς ερχότανε μαζί με τους υπόλοιπους και κραδαίνοντας ένα φτερό έδιωχνε τη σκόνη απ’ το ένα γραφείο στο διπλανό, παίρνοντας όμως όχι ευκαταφρόνητο μισθό!

Αυτή η για 5-6  χρόνια, οδύσσεια του πατέρα μου που είχε αίσιο τέλος σε όλες τις περιπτώσεις, αφού επέζησε, τον ώθησε  ως ευχαριστήριο προς τον Θεό που του έδωσε δύναμη όσες φορές τη χρειάστηκε, να χτίσει αυτό το εικόνισμα στη θέση που παλιότερα υπήρχε ένα μικρό πέτρινο εικονισματάκι των Αγίων Θεοδώρων, ενός ναού που 400 μέτρα πιο πέρα ήταν ήδη ένας σωρός με πέτρες.  Είναι το σημείο αυτό που αργότερα έχτισε το σημερινό εκκλησάκι η θειά μου η Μαρία Τασούλη-Κακκαβά πουλώντας δυό οικόπεδά της στην Αθήνα, όταν η ζωή έδρασε άσχημα γι αυτήν και σε λίγο διάστημα έχασε τον άντρα της και το ένα εκ των δύο παιδιών της!

Το εικόνισμα των Αγίων Θεοδώρων χτίστηκε από τους Συγκρελιώτες μαστόρους της πέτρας Δημήτρη Παπαηρακλή και Σπύρο Φαρμάκη, καλούς συγγενείς μας. Ήμουνα παρών όταν το χτίζανε τη δεκαετία του 1970 και ενθουσιάστηκα όταν ο Σπύρος χάραζε τη γη λέγοντας ότι θα το κάνει σε σχήμα τετραγώνου. Υπέθετα, μαθητής γυμνασίου εγώ που ήξερα το πυθαγόρειο θεώρημα κλπ ότι ο θείος Σπύρος θα δυσκολευτεί να φτιάξει ορθές τις γωνίες! Εκείνος όμως όπως όλοι οι παλιότεροι είχαν το μυαλό τους σωστό και μετρώντας τις διαγωνίους ώστε να είναι ίσες αφού είχε και ίσες τις πλευρές ήταν σίγουρος ότι αυτό που σχεδίασε ήταν τετράγωνο. Και φυσικά ήταν. 

Βλέποντας ότι κάτι μεγαλύτερο από εικόνισμα σχεδιάστηκε ρώτησα τι θα φτιάξουν. Τότε είπε ο πατέρας μου ότι δεν το ήθελε απλώς ως ένα μικρό εικονισματάκι αλλά «να μπορεί ν’ απαγκιάσει ένας άνθρωπος» εάν βρεθεί σε δύσκολη θέση όπως  βρέθηκε ο ίδιος το Σαββατόβραδο εκείνο που φοβήθηκε για τη ζωή του και πολλά άλλα που έλυωνε τις πέτρες με τις πατούσες του στα μονοπάτια των βουνών μας.

16 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Κάνοντας "κλικ" επάνω στο όνομα του συμπατριώτη μας Ευθύμιου Φλώρου θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε ένα ακόμη ενδιαφέρον άρθρο του.

Aris είπε...

Aυτοι ητανε οι πραγματικοι Γολγοθαδες μιας ολακερης γενιας.!!

Giannis Pit. είπε...

Ιστορίες του λαού μας γραμμένες με πολιτισμό, με βάσανα, με αγώνες.
Πανέμορφο απάγκιο σκόρπιο εκεί στη μαγική φύση. Χνάρι που σε γεμίζει αισθήματα.
Καλή βδομάδα Ευρυτάνα.

Ελένη Φλογερά είπε...

Δύσκολες οι συνθήκες της ζωής στα ορεινά χωριά τον Χειμώνα. Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί τα παλαιότερα χρόνια ήσαν ήρωες. Πολύ ωραία ανάρτηση.

doctor είπε...

ΤΑ ΘΕΡΜΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΩΝ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΥΘΥΜΙΟ ΦΛΩΡΟ.
ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Απάγκιο μνήμης και προσφοράς.
Να είσαι πάντα καλά κ. Φλώρο, είσαι τυχερός που έχεις να θυμάσαι...
Με πολλή εκτίμηση.

Φυσιολάτρης! είπε...

Με άγγιξε πολύ η αναφορά του κυρίου Φλώρου......πρώτον γιατί νοιώθω απέραντο σεβασμό για τους βασανισμένους γέροντες των βουνών μας.....και δεύτερο γιατί πίσω από κάθε "τάμα" που πολλές φορές συναντάμε σε ένα θεατό ή και αθέατο πέρασμα.....μπορεί και να κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία και ένα προσωπικό βίωμα!!!!!

Μάκης είπε...

Ιχνηλάτη αγαπητέ συμπατριώτη και φίλε,
Τιμή μου και τιμή στον πατέρα μου, που άνοιξες το "σπίτι" σου και μας έβαλες μέσα! Σ ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Όπως πολύ ευχαριστώ για τα καλά λόγια τους επισκέπτες του "σπιτιού" σου που με τον τρόπο σου και με το περιεχόμενό του το νοιώθουμε κι εμείς ως σπίτι μας.
Να είστε όλοι καλά.
Εύχομαι επίσης, μέρες πούναι, νάρθει επιτέλους μια Ανάσταση του υποδουλεμένου πιά γένους μας!
Αναζητείται ένας νέος "Καραϊσκάκης" να διώξει τους "Εφιάλτες" που γέμισαν το σπίτι της "δημοκρατίας" και κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελούν όνειδος όχι μόνο για όσους ζούμε, αλλά κυρίως για τις αμέσως προηγούμενες γενιές που έδωσαν βαρύ φόρο αίματος στη λευτεριά της αγαπημένης μας πατρίδας!
Αυτή την Ανάσταση περιμένω και εύχομαι να ζώ να την αντικρύσω.
Μάκης Φλώρος
Κρίκελλο Ευρυτανίας

Άιναφετς είπε...

Και από τότε που κτίστηκε αυτό το απάγκιο, ποιος ξέρει πόσες ψυχές ξαπόσταιναν χωρίς να γνωρίζουν, το πώς και το γιατί!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Φλώρο γι αυτή την οικογενειακή του ιστορία!

Άρης Άλμπης είπε...

Η αδυσώπητη σύγκρουση τού ανθρώπου με τις αντιξοότητες
και το πείσμα τής επιβίωσης.
Ένα ωραίο κείμενο, αδρή περιγραφή μιας δύσκολης ζωής.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλημέρα. Πέρα από την προφανή συγκίνηση και γοητεία που αντλεί κανείς από το κείμενο και τις πληροφορίες που περιέχει, σκέφτομαι και μια ακόμα λειτουργία του: υποψιάζει το ανύποπτο μάτι του περαστικού. Μας μαθαίνει όχι να κοιτάμε αλλά να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Και να διακρίνουμε πίσω από το κάθε τι τον άνθρωπο που είναι από πίσω, τη σκέψη, την ψυχή και τη ζωή του. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά εγώ το νιώθω μάθημα προσέγγισης του κόσμου μας. Του κόσμου των ανθρώπων.
Χαιρετισμούς, ιχνηλάτη - ευχαριστούμε τον ευρυτάνα φίλο, κ. Φλώρο

άγριο κυκλάμινο είπε...

Να μπορεί ν' απαγκιάζει ένας άνθρωπος!
Tι κουβέντα!
Η εντολή του παππού στους τεχνίτες να γίνει η κατασκευή κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να λειτουργεί και σαν καταφύγιο για τους διαβάτες, δείχνει το ήθος του φτωχού ανθρώπου που νοιάζεται για το διπλανό του.
Για μένα αυτό είναι το πιο μεγάλο δίδαγμα.

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ανάσα ζωής τέτοια κείμενα. Η έγνοια του παππού για τον συνάνθρωπο, αποτυπώνεται στη φράση αυτή. Ευχαριστούμε για τα μαθήματα ανθρωπιάς τον κ. Φλώρο!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

ποσο ομορφη, συγκινητικη και ιστορικη αναρτηση ηταν αυτη
ευχαριστουμε για το μοιρασμα

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


-ΕΝΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ-

Αγαπητοί φίλοι ο συμπατριώτης μας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ (ο οποίος παλαιότερα είχε χαρίσει στο blog μας ένα εξαιρετικό θέμα για τον αγωνιστή Ευρυτάνα δάσκαλο Β. Παπανικολάου- δείτε - https://eyrytixn.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html) μας παρακάλεσε να ανεβάσουμε το παρακάτω σχόλιο που μας έστειλε μέσω e-mail, για την παρούσα ανάρτηση.

Ο σχολιασμός του συμπατριώτη μας είναι ο ακόλουθος:

-------------------

"Ο μακαρίτης ο μπαρμπα – Φώντας ο Φλώρος, όπως εξομολογείται ο γιος του ο Μάκης, το εικονοστάσι των Αγίων Θεοδώρων, στην ομώνυμη θέση, στον δρόμο για το Κρίκελλο, «δεν το ήθελε απλώς ως ένα μικρό εικονισματάκι, αλλά να μπορεί ν’ απαγκιάσει ένας άνθρωπος, εαν βρεθεί σε δύσκολη θέση όπως βρέθηκε ο ίδιος το Σαββατόβραδο εκείνο που φοβήθηκε για τη ζωή του». Η ανιδιοτελής κοινωνική προσφορά σε όλο της το μεγαλείο! Η επιτομή το εθελοντισμού! Κι ακόμα, τι μαγεία, τι μεγαλοσύνη και τι σοφία κρύβουν τα λόγια του!!

Απαγκιάζω σημαίνει καταφεύγω σε μέρος απάγκιο, σε μέρος απάνεμο, σε μέρος που θα με προστατέψει από το ανεμοδάρσιμο, σε μέρος που θα με προφυλάξει από το κρύο. Η λέξη απάγκιο είναι σύνθετη: Προέρχεται από την πρόθεση από και το ουσιαστικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας άγκος, που σημαίνει τη χαράδρα, την καμπή, τον «κεκαμμένο βραχίονα». Από την ίδια ρίζα προέρχονται, μεταξύ των άλλων και οι λέξεις αγκαλιά και αγκίστρι!

Φίλε Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, θερμά συγχαρητήρια σε σένα για την ανάρτηση αλλά και στον συγχωριανό και φίλο Μάκη για την εξομολόγησή του. Τέτοιες αναρτήσεις είναι απαραίτητες και χρήσιμες. Ιδιαίτερα τούτες τις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε ως άνθρωποι αλλά και ως έθνος, όλοι έχουμε την ανάγκη να απαγκιάσουμε σε τέτοιες στάσεις ζωής που προβάλλουν κοινωνικά πρότυπα, αξίες, ιδεώδη και ιδανικά.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ "

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Ευχαριστούμε εγκάρδια το συμπατριώτη μας κ. Ευθύμιο Φλώρο για το νοσταλγικό ταξίδι στις πολύτιμες μνήμες των αλησμόνητων ανθρώπων του τόπου μας.

Επίσης, όλες και όλους εσάς για τις επισκέψεις αλλά και τα σχόλια