Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Αχ βρε γιαγιά...


Ήρθε η μυρωδιά σου από κείνο το μαύρο το κεφαλομάντηλο το καλοδιπλωμένο, ακριβό ενθύμιο φυλαγμένο στο ξυλομπάουλο με τις θύμησες, που είχα χρόνια να τ’ αγγίξω. Το κράτησα για λίγο... Και σε είδα ξανά. Να ανηφορίζεις αγκομαχώντας τις γιδόστρατες φορτωμένη με της ζωής σου τον τίμιο κόπο. Σε είδα να περπατάς μερόνυχτα για μια χούφτα αλεύρι, με καθάριο το βλέμμα στο ρυτιδιασμένο σου πρόσωπο. Είδα να σε ξεριζώνουν από το χωριό σου. Να κλαις έξω από το καμένο καλύβι σου. Να ντύνεσαι στα μαύρα πολύ νέα. Να διαβαίνεις μοναχικά μονοπάτια. Σε είδα σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία σ’ ένα κρύο λιμάνι να αποχαιρετάς το γιό σου. Σε είδα χάραμα στο υπαίθριο πέτρινο κουζινάκι σου να σκαλίζεις τη φωτιά για το ψωμί της μέρας, για όλους μας. Πάνω από μία σκάφη να λευκαίνεις τη φροντίδα. Στο ξεροχώραφο, σκυφτή με το τσαπί, να ανοίγεις αυλάκι με τα ροζιασμένα χέρια σου που γίνηκαν τρυφερή αγκαλιά που ανάστησε παιδιά κι εγγόνια. Ζεστάθηκα με το μάλλινο φανελάκι της ρόκας σου. Σε είδα στις χαρές μας να λάμπεις παραπανίσια απ’ όλους. Σε είδα σε μια ροδιά στον κήπο που εσύ την είχες φυτέψει. Στα λουλούδια στην αυλή. Σε είδα σε εκείνο το αγαπημένο κέντημα που μένει ακόμη έτσι κατάλευκο στο ίδιο σημείο. Σε ένα κιτρινισμένο γράμμα από την ξενιτιά. Στο ξεχασμένο βοσκοράβδι σου στη γωνιά.
Σε είδα στα πετρωμένα τα χωριά να κρατάς την Ελλάδα ζαλίγκα στην κυρτωμένη ράχη σου, Ευρυτάνισσα γιαγιά…

(Αφιερωμένο στη μνήμη της γιαγιάς μου Mαρίας...)


37 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενό μας είναι του αείμνηστου Κ. Μπαλάφα.

Θέμιδα Ζήδρου. είπε...

Μια αφιέρωση σε μια γιαγιά,που παίρνει πανανθρώπινο χαρακτήρα.
Είναι η κάθε γιαγιά η γιαγιά μας,αυτή που μας κράτησε και μας ανάθρεψε στα δύσκολα,αυτή που έμαθε την αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά....

Φυσιολάτρης! είπε...

Μας έφερες στη σκέψη....τις πιο τρυφερές αναμνήσεις!!!!!!! Οι γιαγιάδες που μας λείπουν....και που τα σπίτια στα χωριά μας φαντάζουν πια έρημα χωρίς τη δική τους παρουσία!!!!!!! Να είσαι πάντα καλά.

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!
ΤΗΝ ΕΙΔΕΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΡΟΔΙΑ....ΣΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ...ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ...
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΥΡΡΑΝΙΣΜΕΝΗ ΗΤΑΝ...ΠΡΟΣΦΥΓΑΚΙ ΠΟΥ ΑΝΑΘΡΕΨΕ 4 ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΙΚΙΑ ΤΗΣ, ΟΣΑ ΕΣΩΣΕ ΒΕΒΑΙΑ, ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΣΧΑΡΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ, ΝΑΙ...ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΛΕΥΡΙ....
ΑΧ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ...ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΧΑΝ.............
ΚΑΛΟ ΣΒΚ!!!!!!!!!!!

sofia είπε...

Πολύ όμορφο και τρυφερό το κείμενο σου. Θα ξεχωρίσω όμως δύο σημεία,ίσως γιατί μου θυμίζουν τη δική μου τη γιαγιά:
"Πάνω από μία σκάφη να λευκαίνεις τη φροντίδα." και" Σε είδα σε εκείνο το αγαπημένο κέντημα που μένει ακόμη έτσι κατάλευκο στο ίδιο σημείο."

Να είσαι καλά

Καλημέρα

Τακης είπε...

Τρομερή η φωτογραφία του μεγάλου Κώστα Μπαλάφα, του δάσκαλου της ελληνικής φωτογραφίας και του κοινωνικού προβληματισμού. Αποτυπώνει τη γνήσια μεταπολεμική ύπαιθρο. Απόλυτα ταιριαστό και σφόδρα συναισθηματικό το κείμενο. Συγχαρητήρια, Ευρυτάνα Ιχνηλάτη για το συνταίριασμα φωτο και κειμένου.

faros είπε...

Νομίζω ότι μας άγγιξες όλους ...

ElenaG είπε...

με συγκίνησες...και όλους φαντάζομαι...γιατί μας θύμισες αυτά που αξίζουν...ωραίο κείμενο...
να είσαι καλά να τη θυμάσαι τη γιαγιά σου τη λεβέντισσα
καλο Σ/K

Hfaistiwnas είπε...

Δάκρυσα...

doctor είπε...

ΤΟ ΕΞΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΔΙΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.

ELvA είπε...

Eνα απο τα ομορφοτερα κειμενα για τους κοντινους μας ανθρωπους, γεματο ζεστσια νοσταλγια και ανθρωπιά!

Μας συγκινησες!

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Ποίηση, συναίσθημα, τιμή, σεβασμός, θύμησες, νοσταλγία, ιστορία, ασπρόμαυρες εικόνες, μικρές χαρές, δάκρυ, πείσμα, αγώνας, ύπαιθρος, σκληρή ζωή.....και τόσα άλλα..
Μπράβο!!

Aris είπε...

Μεσα απο αυτο το εξαιρετικο και ολο "ψυχη βαθια" κειμενο που μας χαρισες, ειδαμε και εμεις εκεινη την Ελλαδα που υποφερε από τους κατακτητες και τους συνεχιστες τους, ειδαμε τον αγωνα για την επιβιωση, την ξενιτεια, τη φτωχεια, αλλα μαζι και την υπερηφανεια, την αγαπη και τη συγκινητικη αυτοθυσια των ανθρωπων της. Δεν ξερω που μπορει να πεταει η αυλη μορφη αυτης της γιαγιας αλλα εχω τη βεβαιοτητα οτι σιγουρα θα καμαρωνε που αναθρεψε εναν εγγονο με τετοια λεβεντια και συναισθημα. Μπραβο Ευρυτανα ιχνηλατη.

PANOS είπε...

Μπράβο !!!!!! Κατάθεση ψυχής με αφορμή μια εικόνα

Διαχειριστής είπε...

Να θεωρείς εαυτόν τυχερό άνθρωπο Ευρυτάνα, που έχεις τέτοιες αναμνήσεις, πατρίδα, χωρίο.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι τυχεροί, να το θυμάσαι και αυτό.

Dina Vitzileou είπε...

Μέσα σε λίγες φράσεις ξετυλίγεται ο μόχθος και οι συγκινήσεις μιας ολόκληρης ζωής..
Εξαιρετικό το αφιέρωμά σου φίλε μου!

blackbedlam είπε...

Αχ βρε Ευρυτάνα.
Ιχνηλατείς τα συναισθήματά μας.
Παίζεις μαζί τους, τα ξυπνάς τα ζωντανεύεις.
Μας ταξιδεύεις κάθε φορά στις δικές σου εικόνες, που τις κάνεις και δικές μας.
Μας ταξιδεύεις όμως και στο εντός μας,ταξίδι που γίνεται όλο και πιο δύσβατο στις μέρες μας, αλλά και πιο αναγκαίο και πολύτιμο.

Είναι πολύτιμο γιατί όσο παίρνουμε στο κατόπι τα βήματα των "δικών μας" τόσο ταυτιζόμαστε, μετουσιωνόμαστε, γινόμαστε ένα.
"Σε είδα στα πετρωμένα τα χωριά να κρατάς την Ελλάδα ζαλίκα στην κυρτωμένη ράχη σου",
Τούτοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Να είσαι καλά.

λεύτερος είπε...

Η γιαγια μου δεν ζει πια. Τον παππού τον εχουμε κοντα μας εδώ και μαλιστα του διαβάζω και ολα σου τα αρθρα για την αντισταση αφου τότε ηταν μικρο ανταρτόπουλο του δημοκρατικου στρατου. Με το κειμενο αυτό μου θυμισες τη γιαγια μου που την προλαβα εστω και λίγο και με συγκίνησες πολυ. Τετοια κειμενα κανονικα θα έπρεπε να διδασκονται στα σχολεία αλλά εγω ζω σε αλλη χώρα. Να εχεις την ευχη της.

photoioannina είπε...

Φίλε μου Ευρυτάνα καλημέρα.
Κατάφερες να με συγκινήσεις με το κείμενό σου. Έφερα κι εγώ στη θύμισή μου τις γιαγιάδες μου και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Τη βοήθεια που πρόσφεραν στους γονείς μου για να μας αναστήσουν και τις αξίες της ζωής που μας μετέδωσαν!
Σ' ευχαριστώ πολύ. Καλή Κυριακή να έχεις.

ElenaG είπε...

σ ευχαριστώ από καρδιας που έγινες η αιτια να γράψω κάποια πράγματα δυστυχώς δεν ξέρω να βάζω link
ελπίζω πως θα περάσουν να διαβάσουν αυτό το υπέροχο κείμενο...να είσαι καλά

akrat είπε...

Μια σιωπή εκφράζει τα συναισθήματά μου όπως το λιγόλογο κείμενό σου

eApenanti είπε...

Είτε γράφεις, είτε φωτο-γράφεις είσαι πάντα η συνείδησή μας.
Κι' αν το "μας" υπονοούσε πολλούς, τότε ίσως ν'άλλαζε (ς) και τον κόσμο.

Καλημέρα

kapetandiamantis είπε...

Η ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ. ΣΠΑΝΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.....

Eva Neocleous είπε...

Η Ευρυτάνισσα γιαγιά,η Ελληνίδα γιαγιά που κράτησε όρθια και περήφανη την Ελλάδα!

Σίγουρα,η γιαγιά σου, θα σε καμαρώνει από εκεί ψηλά που βρίσκεται...
Να΄σαι καλά!

Dennis Kontarinis είπε...

καλησπέρα φίλε ου.
Μια υπέροχη ανθρώπινη προσευχή σ΄ένα πρόσωπο που όλο μας χρωστάμε πάρα πολλά. Και πως να τα ξεχάσεις. Τις ζωγραφιές που έχεις χαράξει στο κείμενό σου τις έχουμε ζήσει όλοι εμείς εκείνης της κάποιας εποχής.
Ν΄σαι καλά φίλε μου
ΥΓ. Το ε/μαιλ μου είναι. denniskontarinis@yαhoo.com
Αν θέλεις γράψε μου. Έχουμε πολλά να πούμε.

dimosf είπε...

Νάσαι καλά φίλε, να μας χαρίζεις τέτοιες "εικόνες"!

άγριο κυκλάμινο είπε...

Ευρυτάνα ιχνηλάτη για άλλη μια φορά έχεις τα συγχαρητήρια μου. Το κείμενο σου είναι ένας απίστευτα συγκινητικός φόρος τιμής και για τη δική σου γιαγιά αλλά και για όλες τις γιαγιάδες της ελληνικής υπαίθρου.

Με άγγιξε βαθιά το γραπτό σου. Η γιαγιά είναι στ αλήθεια η πιο τρυφερή φιγούρα στις αναμνήσεις όλων μας που μας γεμίζει νοσταλγία και δάκρυ. Πραγματικά η κάθε γωνιά στα χωριατόσπιτα μας φέρνει χίλιες εικόνες από τη γλυκιά παρουσία της γιαγιάς. Στην κυρτή ράχη της πόσα και πόσα βάσανα σήκωσε. Πέρασε πολέμους, πέρασε κατοχή, είδε με τα μάτια της τα αποκαιδια του σπιτιού της, τα παιδιά ξενιτεύτηκαν, όμως αγωνίστηκε και πάλεψε, δεν λύγισε. Ενα φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς , για να μάθουμε να μαχόμαστε ως το τέλος.

Να είσαι σίγουρος ότι αν μπορούσε να διαβάσει αυτές τις γραμμές θα αισθάνονταν πολύ περήφανη για σένα.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για την τιμή...

magda είπε...

Μα τι ταλέντο είναι αυτό!!!
Μέσα σε λίγες γραμμές, κλείνεις μια ολόκληρη ζωή, χαρές, λύπες, συναισθήματα ιερά για όλους μας!
Εξαιρετικά συγκινητικό κείμενο, συγχαρητήρια φίλε μου Ευρυτάνα!

BloG-_o_-SatIRuS είπε...

"Αχ βρε γιαγιά..."
Τα λέει όλα...

E.- είπε...

Η γιαγιά
της γιαγιάς
Αχ γιαγιά ...
Ω γιαγιά!!!

Πανέμορφο, τρυφερό, γεμάτο συναίσθημα!Χάιδεψε το μυαλό, πλημμύρισε το μέσα μου, ανακάτεψε γλυκές θύμησες...
Να ΄σαι καλά ...
Ε.=

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Είναι μεγάλη η χαρά μας όταν επισκέπτεστε τις "παλιές" αναρτήσεις μας!
Ευχαριστούμε από καρδιάς για τα ζεστά σας λόγια...

Unknown είπε...

καλησπερα...εμενα η γιαγια μου ειναι διπλα στον Θεο σχεδον 8 χρονια τωρα...μου λειπει πολυ και μολις διαβασα τη τοσο γλυκια αφιερωση,δακρυσα!! ετσι ηταν και η δικη μου γιαγιακα,μαυροντυμμενη,μαντιλι στο κεφαλι,ρυττιδιασμενο προσωπο και δυο κουρασμενα πρασινογαλανα ματακια!! τα χερια της τοσο απαλα...ακομα τα θυμαμαι...η μυρωδια απο το πρασινο σαπουνι που δεν αλλαζε με τιποτα,η φωνη της,οι ιστοριες της κ ολα αυτα μου λειπουν καθε μερα ολο και πιο πολυ!και ειμαι μονο 24...με συγκινησε πολυ το κειμενακι κ ευχαριστω!! <3

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Η συγκίνηση είναι αμοιβαία με το όμορφο σχόλιό σας.
Να είστε καλά!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Η γιαγιά Μαρία, Ιχνηλάτη, έχει σμιλέψει τόσα και τόσα πάνω σου. Και όλα είναι απ αυτά που σμίλεψαν ο τόπος κι οι πρόγονοι πάνω της. Τυχεροί όσοι αποτελούν κομμάτι της συνέχειας.

Μάκης είπε...

Όσοι συγκινούνται Μ αυτή την εξαιρετική εξομολόγησή σου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, νοιώθουμε πολύ τυχεροί που μεγαλώσαμε με τέτοιες γιαγιάδες δίπλα μας!! Πάντα είναι μαζί μας, κι ας πέθαναν εδώ κ πολλά χρόνια!!

Μάκης είπε...

« Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν….. Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη της ποδιά, σαν προσφυγάκια…» (Μιχάλη Γκανά)
Αχ!, βρε Γιαγιά!
Που ακούμπησες τη νιότη σου στης ζωής τα τερτίπια ν’ αναστήσεις παιδιά κι εγγόνια και δεν κατάλαβες πότε ήρθε η ώρα να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους, αφήνοντας πίσω σου ασπροκεντίδια στην κασέλα, υφαντά στον γιούκο, συνταγές της δικής σου μανιάς, συμβουλές της δικής σου καρδιάς….
Αχ! Βρε Γιαγιά!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Γιατί δεν σμιλέψαμε τη γερασμένη σου σοφία σε υλικό αγέραστο της γης, σε ύψωμα περίοπτο, να θυμίζει στον διαβάτη εκείνο το γλυκό τρεμάμενο χάδι της Αγαπημένης Μορφής, που έλεγε πονηρογελώντας «του παιδιού μου το παιδί είναι δυό φορές παιδί», κι έχωνε στην τσέπη, κρυφά απ’ τον γονιό, χαρτζιλίκι καλοδεχούμενο.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Γιατί, σε τούτη την εποχή του φαίνεσθαι, λησμονάμε τους αγώνες σου, τους κλειδώνουμε έξω απ’ τα σπίτια μας, σε απιθώνουμε στα γηροκομεία που τα βαφτίσαμε «οίκους ευγηρίας» και σ’ επισκεπτόμαστε κάποια Κυριακή, ξορκίζοντας έτσι τις τύψεις μας.
ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Γιατί δυό χρόνια τώρα, με ελεγμένη και βολεμένη δικαιολογία, μη σου φέρουμε τον κορωνοιό, σου στερούμε την αγκαλιά, σε βλέπουμε από μακριά, εμείς στο πεζοδρόμιο, εσύ στο μπαλκόνι, να μας κοιτάς μ’ εκείνο το σβησμένο βλέμμα, το νοτισμένο με μπόλικη συγχώρεση, παρόλο που ξέρεις ότι θα σου κλείσουν τα μάτια ξένα χέρια….
Αχ!, βρε Γιαγιά!
(Ακευσώ Κρίκελλο)