Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Με τη ματιά ενός μοναχικού έλατου!

Η συνοδευτική του κειμένου φωτογραφία είναι του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"  (κάπου στα οροπέδια της Νιάλας)

Από ένα παλιό, άγνωστο και δυσεύρετο πλέον βιβλιαράκι, μισού και πλέον αιώνα (1965), που κοσμεί την προσωπική μας βιβλιοθήκη και φέρει τον τίτλο "Το Καλεσμένο Ευρυτανίας (η φύση-οι άνθρωποι-η προσπάθεια)", με συγγραφέα το μετεκπαιδ. διδάσκαλο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Παναγιώτη Γ. Παππά, επιλέξαμε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα για "να αναπνεύσετε" ελευθερία και να νιώσετε την λυτρωτική ανάταση ψυχής μέσα από... τη ματιά ενός μοναχικού έλατου των ψηλών ευρυτανικών βουνοκορφών!

Ιδού : 


" (...) Στην κορφή του βουνού ένας μοναχικός έλατος. Πως αντέχει! Θωρεί συνέχεια τι γίνεται γύρω του. Κυάλι το μάτι του. Βλέπει όλη αυτή τη θάλασσα απ' τις ράχες, μια δω, άλλη εκεί. Μια μπρος, μια πίσω. Άλλη όρθια, πλαγιαστή η άλλη. Τσακισμένες, λοξές, ανάμελες. Πως αντέχει! 

Και τ' άλλα όπου θωρεί. Όλον αυτόν τον κόσμο αν υπάρχει βέβαια, που κτίζει σκάβει, ορθώνει, τρέχει, παιδεύεται, γκρινιάζει. Όλα αυτά. Τις τυραννίες του, τις έγνοιες του, το φευγιό του. 

Και το χειμώνα; Πως διάλεξε τέτοια θέση, πως βαστά να τον κτυπούν όλοι οι άνεμοι μικροί μεγάλοι. Κρύοι, παγεροί. Άγριοι, δυνατοί. Και όμως, όπως φαίνεται απ' το μπόι του, που καρφώνεται στον ανήφορο, αντέχει.

Σίμωσε τώρα, όλο φόρα και βιάση, κάποιο γεράκι. Λύγισε τις φτερούγες του, έτσι λικνιστά, όλο χωρατό, σαν έφθασε στον έλατο. Αναφουφούδιασε εκείνος στον αέρα και ανταπέδωσε το χαιρετισμό. Τον έζωσε. δυο, τρεις φορές και κατηφόρισε σφυρίζοντας στη ρεματιά. Ώρα καλή, αναδεύτηκε η κορφή του ελατιού και ορθώθηκε πάλι. 

Δεν λυγούν για πολύ σκέφθηκε ο έλατος. Για όνομα του Θεού! Πολλοί μας βλέπουν εδώ πάνω. Δεν κάνει, να προσκυνούμε. Και τότε γυρίζει η θύμηση στα περασμένα. Εμείς είμαστε πάντα απροσκύνητοι. Δω ψηλά, που καιρός, για τέτοια τσακίσματα. Δεν υπάρχει χρόνος, να δώσωμε κάποια κλίση στη μέση μας. 

Όταν κυττάς ψηλά δεν μπορείς να λυγάς. Όχι δε γίνεται. Σαν είσαι μάλιστα φυτεμένος στη Ρούμελη, πάνω σ' αυτές τις κακοτράχαλες κορφές, δεν πάνε στην καταγωγή τέτοια καμώματα.

Νοσταλγεί όλες ετούτες τις ράχες. Θέλει να ζούσε κοντά τους, να τις γύριζε όλες. Μα που ν' αφήσουν οι βαθιές ρίζες του. Να βρεθή κοντά τους, ν' ακούση την ιστορία τους. Ακόμα τού φαίνεται πως θ' ακούγονται τα κλέφτικα περπατήματα. Οι ψίθυροι των παληκαριών ενωμένοι με το θρόισμα της βελανιδιάς. Οι ορμήνειες, τα συνθήματα της κλεφτουριάς. Όλα αυτά τον καλούν. Του στέλνουν το κάλεσμά τους, μα κείνος δεν τα καταδέχεται, λέτε. Θα γυρίσωμε μεις τούτες τις ράχες για σένα έλατε κάποτε, μη το παίρνεις κατάκαρδα (...) "

21 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

Όταν κυττάς ψηλά δεν μπορείς να λυγάς. Όχι δε γίνεται. Σαν είσαι μάλιστα φυτεμένος στη Ρούμελη, πάνω σ' αυτές τις κακοτράχαλες κορφές, δεν πάνε στην καταγωγή τέτοια καμώματα.
Μεγάλες δυνατές φράσεις κι έννοιες

Καλημέρα Ευρυτάνα

Aris είπε...

Σε ευχαριστουμε φιλε ευρυτανα ιχνηλατη για ολα οσα μας χαριζεις.
Το ιστολογιο σου ειναι φαρος γνωσης και πηγη πολιτισμου.

Ελένη Φλογερά είπε...

Όλα τα θωρεί το έλατο από κει ψηλά που είναι... η μόνη του έγνοια ίσως είναι να ψηλώσει και άλλο, να φτάσει στην κορυφή, δεν λυγάει, δεν γονατίζει, μόνο σκέφτεται την κορυφή!
Πολύ ωραία φωτογραφία!

kapetandiamantis είπε...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΤΟΣΟ ΣΠΑΝΙΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ.
ΑΛΛΑ ΤΙ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΕΙΣΑΙ!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Κείμενο με βαθύτατους συμβολισμούς!

Φυσιολάτρης! είπε...

Μόνο όταν βρεθείς εκεί ψηλά.....μπορείς να νοιώσεις τέτοια μοναδικά συναισθήματα!!!!!
Εύγε!!!!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Αγαπητοί αναγνώστες...

Στην κάθετη πλαϊνή μπάρα του blog μας έχει γίνει τμηματοποίηση των θεμάτων μας. Στις στήλες "Με τους Ευρυτάνες συγγραφείς" και "Με τους Ευρυτάνες ποιητές" θα έχετε την ευκαιρία (με ένα κλικ στους τίτλους που εμπεριέχονται) να περιηγηθείτε στην Ευρυτανική ποίηση και λογοτεχνία. Τα θέματα θα εμπλουτίζονται ανά καιρούς.

Καλή συνέχεια στα σχόλιά σας...

Giannis Pit. είπε...

Συγκλονιστική εικόνα και σχόλια Ευρυτάνα. Μοναδικός καλλιτέχνης της φύσης.

Memaria είπε...

Απόσπασμα και φωτογραφία εξαιρετικά!
Ευχαριστούμε για αυτή την ανάσα ελευθερίας!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ευλογημένος ο τόπος που έβγαζε ανθρώπους-έλατα.
Δυνατούς κι ανθεκτικούς στα στοιχεία της φύσης.
Απόλυτα συμβολικό το πολύτιμο κείμενο που μοιράστηκες Ευρυτάνα.
Τα σέβη μου!

Mia είπε...

Συντάσσομαι με το φίλο Γιάννη Pit, Ευρυτάνα μου. Λατρεύω τη φωτογραφία σου και το όμορφο κείμενό σου. Μπράβο, φίλε μου.

καλή επανάσταση! είπε...

που το βρήκες ρε αδελφέ και το φωτογράφησες; εκπληκτικό και εκπληκτικές γενικά οι φωτογραφίες σου.
μπράβο - με την αγάπη μου
Κώστας Πινέλης

Unknown είπε...

Πράγματι, όταν κοιτάς ψηλά, δεν μπορείς να λυγάς!

Βαθύτατοι οι συμβολισμοί του κειμένου, αλλά και της εικόνας σου.
(Άλλωστε, όπως λέει ένα άλλο γνωμικό, "τα μοναχικά πουλιά τραγουδούν".)

Να είσαι καλά, Ιχνηλάτη!

ΥΓ. Το πέταγμα των γερακιών το 'χω θαυμάσει, για ώρες, σε κάποιο άλλο βουνό...

ΕΛΕΝΗ Κ. είπε...

Δεν λυγάει...Δεν γονατίζει...
Ας το μιμηθούμε όλοι μας...

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...


Ανάμεσα στα όμορφα σχόλιά σας, να παραθέσουμε και μία απάντηση ως προς το ερώτημα του φίλου αναγνώστη Κώστα Πινέλη...

Το μοναχικό δέντρο που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση το φωτογραφίσαμε κατά τη διάρκεια ενός οδοιπορικού μας στη θρυλική Νιάλα των Αγράφων ("τα Ιμαλάια της Ελλάδας")!

Επ' ευκαιρία δείτε και εδώ:

http://eyrytixn.blogspot.gr/2011/04/blog-post_12.html

Woman in Blogs είπε...

Τι διαμαντάκι ήταν αυτό;Ευχαριστούμε!

doctor είπε...

ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΤΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΣΟΥ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ.
ΑΝΑΣΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ.
ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Άρης Άλμπης είπε...

Γλαφυρό γραπτό. Δημοτικό τραγούδι σε πεζό λόγο.

Εγώ ακίνητο εδώ, μες στους αιώνες μένω,
οι ράχες όλες γύρω μου, ορίζοντας γνωστός,
για τόπους άλλους δε μπορώ, όσο και να τους θέλω,
σφραγίδα είναι πάνω μου ο ένας μου σκοπός.

Μα κι αν δεν πήγα πουθενά, εδώ καθηλωμένο,
τον κόσμον όλον έμαθα, τον ξέρω μια χαρά,
ο ίσκιος μου προστάτεψε κάθε ταξιδεμένο,
καημούς και θρύλους άκουσα, τραγούδια παλιακά.

άγριο κυκλάμινο είπε...

Ο συνδυασμός του καταπληκτικού κειμένου που ανίχνευσες, με την απίστευτη φωτογραφία σου με το μοναχικό έλατο με ενθουσίασε. Πραγματικά είναι πολύ εντυπωσιακό να διαβάζεις το μονόλογο του δέντρου και να βλέπεις ταυτόχρονα αυτή την εικόνα στα σκληροτράχηλα ευρυτανικά βουνά. Βγάζει μια αίσθηση ελευθερίας και υπερηφάνειας που σίγουρα θα την είχαν εφόδιο οι Κλέφτες και οι αντάρτες που διαβήκανε συτές τις ράχες. Σε ευχαριστούμε για τα σημαντικά νοήματα που περνάς με τις αναρτήσεις σου σε μια εποχή που μας θέλουν γονατισμένους.

Sunday at Home | Κυριακή στο σπίτι είπε...

Η ματιά στο μοναχικό έλατο είναι πλήρης μέσα από τη φωτογραφία αλλά και το κείμενο που το συνοδεύει!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Ευχαριστούμε τους παλιούς και νέους φίλους του blog για τις επισκέψεις και τα θερμά σχόλια που μας δίνουν χαρά και δύναμη για τη συνέχεια.