Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Ένας καφές με τον πατέρα...


Σαν περάσουνε τα χρόνια ο πόνος γλυκαίνει. Και είναι πιο πολύ εκείνο το παράπονο που μένει. Κι οι αναμνήσεις συντροφιά, άλλοτε μ’ ένα χαμόγελο κι άλλοτε με κάποιο δάκρυ. Καινούργιο, όχι από τα στερεμένα…
Ε ρε πατέρα… Πιο πολύ μου έλειψε εκείνος ο απογευματινός καφές ο σιγοβρασμένος στο μπρίκι και η κουβέντα μας στο λιόγερμα. Κοίτα να δεις που η έλλειψη… ενός καφέ δεν ανταλλάσσεται, καμιά φορά, ούτε με το χρυσάφι ολόκληρου του κόσμου!
Περάσαμε καλά πατέρα. Με αγάπη! Όχι ότι μας έλειψαν και οι δυσκολίες. Ίσα-ίσα. Σάμπως, όμως, δεν είναι κι αυτές μέσα στη ζωή; Αλλά ήταν καλά εκείνα τα χρόνια. Με αγάπη! Θυμάμαι τις κουβέντες σου: πάντα μεστές, με περιεχόμενο. Αλλά και μ’ εκείνο το μόνιμο παράπονο ότι «δεν αλλάζει κάτι, αλλά εμάς οι αρχές μας είναι που μας καθορίζουν». Αν ήσουν τώρα, με όσα συνέβησαν αυτά τα δέκα χρόνια από το φευγιό σου, θα σιχτίριζες πολλούς και το ξέρω!
«Φτωχά παιδιά της Ευρυτανίας ήμασταν, με τον τόπο και τα σπίτια μας ρημαγμένα, με γονιούς κι αδέρφια στις φυλακές και στις εξορίες, αλλά κάτω δεν το βάλαμε, δεν τους κάναμε τη χάρη να παραδοθούμε». Τα θυμάμαι αυτά τα λόγια, αν και συνήθως απέφευγες, να μιλάς πιο αναλυτικά για "το μετά", για τα ανείπωτα βάσανα και την Οδύσσεια των παιδιών της ήττας του Εμφυλίου, που το τρισάθλιο κράτος τους, τα αντιμετώπιζε πάντα σαν "εν δυνάμει εχθρό"! Όπως συνειδητά απέφευγες να μιλάς και για τη μεγάλη περιπέτεια της σκληρής βιοπάλης στα Αθηναϊκά σκλαβοπάζαρα. Η ατομική δικαίωση ήρθε κάποια στιγμή για σένα και την οικογένεια σου σε σχέση με τους κόπους και τις προσωπικές θυσίες σου. Η συλλογική, όμως, ήταν εκείνη που σε πόναγε. Τα αδικαίωτα, τα ανεκπλήρωτα, όλα όσα πήγαν στράφι για τη γενιά των πέτρινων χρόνων. Και ας το έκρυβες μέσα σου.
Αχ ρε πατέρα. Κοιτάζω στη γωνιά τη γκλίτσα σου και το ρολόι σου στο χέρι μου. Ενθύμια δικά σου. Αχ, και να ήταν να ξαναπάρουμε τα μονοπάτια κατά τη Χελιδόνα, να ξημερώσουμε εκεί ψηλά στ’ αγνάντι!
Άϊντε, μου φαίνεται ότι τον ήπιαμε εκείνο τον καφέ αντάμα. Κι ας έκανα μονόλογο απόψε….

Στη μνήμη του πατέρα μου…
"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

24 σχόλια:

doctor είπε...

ΤΗ ΜΑΤΩΣΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΠΟΨΕ!
ΧΑΛΑΛΙ ΤΟ ΨΙΧΑΛΙΣΜΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ....
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ.

Π. ΑΚΡΙΔΑΣ είπε...

Διακρίνω μια σεμνή υπερηφάνεια.Φίλε... Βλέπω το χαμογελό σου και χαίρομαι.Καληνύχτα.

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

"Τα αδικαίωτα, τα ανεκπλήρωτα, όλα όσα πήγαν στράφι για τη γενιά των πέτρινων χρόνων"

.....

Τακης είπε...

Όταν οι γονείς αναθρέφουν έτσι τα παιδιά τους και τα παιδιά τιμούν ευλαβικά με λίγα ταπεινά λόγια την αιώνια μνήμη τους, ε! τότε δεν χάθηκε ακόμα η ελπίδα!

Memaria είπε...

Ναι, τελικά φαίνεται πως τον ήπιατε αντάμα εκείνον τον καφέ...και μας συγκίνησες όλους!!

Aris είπε...

Παλιε φιλε, τα λογια του κειμενου σου με εκαναν να δακρυσω.
Νασαι καλα.

bilsot είπε...

Ειλικρινά, ντρέπομαι να αντικρίσω στα μάτια το γιό μου,σκεπτόμενος τι θα του αφήσω φεύγοντας...μια χώρα κατεστραμμένη και όνειρα για κείνον ,που δεν εκπλήρωσα....

Φυσιολάτρης! είπε...

Ευρυτάνα ιχνηλάτη....από τα γραφόμενα σου αντιλαμβανομαι ό,τι....ο πατέρας σου ήταν άνθρωπος με ιδανικά και μεγάλες ευαισθησίες!!!Το άρθρο σου τον τιμά με ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο και μπράβο σου!!!!!

Dina Vitzileou είπε...

"Περάσαμε καλά πατέρα.Με αγάπη!"

Την έγραψα την φράση ..
την κοιτάζω πολύ ώρα,
δεν ξέρω πώς να την σχολιάσω..
Απλά την ζηλεύω.
Να είσαι καλά και να τιμάς έτσι απλά, όσους το αξίζουν,φίλε Ευρυτάνα!

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Εξαίσια περιγραφή μιας ζηλευτής αγάπης. Να 'ξερες Ευρυτάνα πόσο σπάνια είναι αυτά...

John Kalantzis είπε...

Μας συγκίνησες όλους!
Νά'σαι καλά...

Οικοδόμος είπε...

Δεν ξέρω ρε λεβεντιά, αλλά αυτό μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μόλις διάβασα τα λόγια της ψυχής σου:

http://www.youtube.com/watch?v=s3Rg8p5wHeQ

Το αφιερώνω στη μνήμη του λεβέντη πατέρα σου και σε σένα, στο παλικάρι το γιο του. Και να του πεις αδερφέ μου, υπόσχεση να του δώσεις, όταν θα ξανανέβεις εκεί ψηλά στ' αγνάντι, πως στο τέλος "θα τους τη σκάσουμε" κι εμείς. Γιατί έτσι μας έμαθαν πατεράδες σαν κι αυτόν.

λεύτερος είπε...

Τα παιδια της ήττας του Εμφυλίου.
Τα αθηναικα σκλαβοπάζαρα.
Οι αρχες που καθορίζουν.
Τα αδικαίωτα και ανεκπληρωτα της γενιας των πέτρινων χρονων.

Τα ειπες όλα ιχνηλατη.

Αθέρας είπε...

φίλε.... μεγάλη συγκίνηση κ' αναμνήσεις πολλές γλυκές κ' νεανικές....να'σαι πάντα καλά!!

Μαρίνα Διαμαντοπούλου είπε...

Πολύ συγκινητικό, πολύ γλυκό, πολύ συναισθηματικό!

ElenaG είπε...

Αχ! αυτός ο καφές...ποσα είπες...ποσα μου θύμισες...
εκείνη τη τελευταία μέρα...τον είχα μαζί μου και ενώ είχα πολλά να κάνω τα άφησα όλα στην άκρη...να πιούμε το καφέ μαζί στον ήλιο και κουβεντιάζοντας μας βρήκε το μεσημέρι...ο τελευταίος καφές...το βραδυ μας έφυγε...φιλε μου ιχνηλάτη πολλά μου θυμίζεις κάθε που περνώ από εδώ...να είσαι καλά να θυμάσαι και να καμαρώνεις για το λεβέντη πατέρα σου...
καλή βδομάδα να έχεις

Γορτύνιος - ΙΣΒ είπε...

Στην Ευρυτανία και στην Γορτυνία, η Γη τους, ψωμί δεν δίνει…
Αλλού οι άνθρωποι τρέφονται από τους καρπούς της Γης τους…
Μα αυτοί τρέφονται, από τον ιδρώτα του κορμιού και του μυαλού τους!..

Avenida con Poemas είπε...

Εικόνες που έχουμε ζήσει όλοι να είσαι καλά . Διάβασε την σημερινή ανάρτηση στην Avenida θα σου αρέσει .
Καλό βράδυ .

kapetandiamantis είπε...

ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΘΑ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ "ΓΕΡΟ" ΝΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΠΑΡΕΟΥΛΑ.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΙΧΝΗΛΑΤΗ ΓΙΑ ΟΣΑ ΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙΣ......

Unknown είπε...

Ξεμακραίνει η επιβίβαση ακολουθώντας τα μονοπάτια της διαδοχής, σαν δοκιμαστική λειτουργία στα χνάρια των παλιών.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τα σχόλιά σας, ιδιαίτερα σε αυτό το θέμα...

άγριο κυκλάμινο είπε...

Αλήθεια φίλε μου ιχνηλάτη της Ευρυτανίας, πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ένας τέτοιος " καφές"!!!! Για αυτούς που έζησαν έτσι με αγάπη μια γλυκιά ανάμνηση τόσο σημαντική όμως για τη μετέπειτα πορεία τους, όπως εσύ που νιώθω ότι πήρες τόσα πολλά από την πατρική αγάπη. Αλλά και για αυτούς που δεν τη βίωσαν, και που αποτελεί μία τεράστια έλλειψη που τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία και με έκανες πραγματικά με το δικό σου συγκινητικό γραπτό να συνειδητοποιήσω για άλλη μία φορά πόσο σπουδαίες είναι στη ζωή του ανθρώπου οι απλές καθημερινές στιγμές ακόμη κι όταν γίνουν ανάμνηση. Σου εύχομαι πάντα να θυμάσαι και να καμαρώνεις για ένα τέτοιο πατέρα!

Θέμιδα Ζήδρου. είπε...

Στην μνήμη όλων των πατεράδων....
Ο καθημερινός τους αγώνας στα πέτρινα και δίσεκτα χρόνια μας δίνει κουράγιο .....
Ευχαριστώ για όλα!!!!
Μα πιότερο για το χέρι που μου δώσατε :))))

Μάκης είπε...

Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, τροφοδότησες σημαδιακές στιγμές στο ξέφωτο της ψυχής.
Αλλαξοφόρεσε η Μνημοσύνη, θύμησες παραπονιάρικες, χαλιπωμένες απ’ το διάβα του χρόνου.
Ο καφές δεν τελείωσε ποτέ…..
Οι κουβέντες οι μεστές που έγιναν ορόσημα στις ζωές μας, γκόλφια ιερά στους αγώνες μας….
Οι προτάσεις που δεν στεφανώθηκαν την τελεία…
Το πιάτο με τον αρακά που έμεινε ανέγγιχτο στο τραπέζι του φτωχικού μας…
Ο πατέρας μου είχε γυρίσει από την οικοδομή εξουθενωμένος απ’ το ανέβα-κατέβα, στις σκαλωσιές ζαλικωμένος τον ντενεκέ με το τσιμέντο.
Δεν πρόλαβε να πιάσει το κουτάλι του, ενθύμιο από τον πόλεμο στ’ αλβανικά βουνά, το 1940!
-Το κεφάλι μου, φώναξε!
Με κοίταξε κι έγειρε στο πλάι….
Φτερούγισε σ’ άλλους κόσμους, αφήνοντας πίσω του τη στείρα κι αφίλιωτη πολιτεία, την ασυδοσία των εργολάβων, το καθημερινό κυνήγι του μεροκάματου, τη βροντερή του φωνή στα συλλαλητήρια των οικοδόμων, την έγνοια του για τους αναγκεμένους, την πεθυμιά του να πάρω το πτυχίο μου για να γυρίσει στο χωριό, ν’ αγοράσει ένα άλογο και να οιστρηλατήσει τις ώρες του στα λημέρια της νιότης του…
48 χρόνια διαβήκανε χωρίς τον πατέρα μου. Από τότε δεν μαγείρεψα ποτέ αρακά!
Ακευσώ