Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

Ο έσβος ή ασβός!


Ο σπουδαίος Ευρυτάνας λογοτέχνης Στέφανος Γρανίτσας (1880-1915) έχει και πάλι την τιμητική του στο ιστολόγιό μας, με το έξοχο βιβλίο του "Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου" (βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τούτη τη φορά θα γνωρίσουμε τον ασβό ή έσβο κατά τη ντοπιολαλιά, μέσα από μία συναρπαστική γραφή που υποδηλώνει την αγάπη του Ευρυτάνα συγγραφέα για τη φύση και τα πλάσματά της, αλλά εμπεριέχει και σαφείς-ευφυέστατες αιχμές για το κοινωνικό status quo εκείνων των καιρών!

Ιδού:

==================

Ο έσβος

Η Ζωολογία νομίζω τον ονομάζει Ασβόν. Εάν ο Ζωολογικός Κήπος δεν έχη Ασβόν του χαρίζω ένα τον οποίον τρέφω από μηνός με κίνδυνον να μη πάρω πλέον ψήφον από τους χωρικούς μου. Διότι πρώτον το τετράποδον αυτό, το οποίον είναι ένα εύμορφον μίγμα αγριόχοιρου και αλεπούς, είναι κυριολεκτικώς «χαμός» διά τα σπαρτά.

-Καλύτερα να πέσουν στα χωράφια μας δυο βόδια παρά ένας Έσβος! μου έλεγαν προ ήμερων οι γειτόνοι μου γεωργοί.

Τα δίκαια αυτά παράπονά των κατά της περιθάλ­ψεως ενός καταστροφέως των σπαρτών, μου ενθυμί­ζουν ένα από τα συγκινητικότερα δώδεκα επαναστα­τικά αιτήματα των Γερμανών χωρικών του 15ου αιώ­νος κατά των τσιφλικούχων. Παραπονούμενοι διότι τοις απηγορεύετο η καταδίωξις των αγριμιών, τα οποία ανήκον εις την κυνηγετικήν κυριότητα των χωροδεσποτών, έλεγαν: «Υποφέρομεν βλέποντες τα σπαρτά μας, τα οποία ο Θεός μεγαλώνει διά το κα­λόν των ανθρώπων, να τα τρώγουν ανωφελώς αγρίμια δίχως κανένα λόγον και ημείς να είμεθα σιωπηλοί θεαταί τούτου, πράγμα το οποίον είναι εναντίον του Θεού και του πλησίον.»

Δυστυχώς εις την Ελλάδα η κυνηγετική νομοθε­σία είναι ακόμη φεουδαλιστική. Εκ των έως τώρα σημειωμάτων μου περί του αετού, της κίσσας, του μελισ­σοφάγου, του συκοφαγά, λαμβάνει κανείς οπωσδήποτε μίαν ιδέαν της διαρκούς μάχης του χωρικού απέναντι των αγριμιών, τα οποία είναι ολόκληρον πλήθος, όπως θα ιδήτε εις την σειράν αυτήν του «Λόγγου και του Βουνού» και το οποίον πλήθος ενώ σακατεύει την γεωργίαν, μόλα ταύτα ο χωρικός το μάχεται μόνον με τα πρωτογενή δόκανα, του προνομίου του κυνηγίου ανήκοντος μόνον εις τους ευπόρους.

Μετά τα σημειώματα αυτά, θα ομιλήσωμεν διά μα­κρών περί των νέων τάσεων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας απέναντι του μεγάλου αυτού ζητήματος, το οποίον απασχολεί σήμερον μεγάλους αγροτικούς συγ­γραφείς βλέποντας εις την σύγχρονον κυνηγετικήν νομοθεσίαν τον ζωντανώτερον φεουδαλισμόν, αφού συμ­βαίνει το μοναδικόν αυτό, να τρέφωμεν ημείς το κυ­νήγι με τα σιτάρια μας, με τα σταφύλια μας, με τα μελίσσια μας, με τους κήπους μας, με τον ιδρώτα μας και να το τρώγουν οι πλούσιοι, δίχως ημείς να έχωμεν το ανθρώπινον δικαίωμα της αμύνης κατά των κατα­στροφέων μας αυτών.

Επιστρέφω εις τον Έσβον, ο οποίος μου έδωκεν αφορμήν εις την αρθρογραφίαν αυτήν. Ο ιδικός μου Έσβος διατρέχει και ένα άλλον κίνδυνον, ο οποίος δεν οφείλεται εις το μίσος των χωρικών κατά των αγριμιών, αλλά εις μίαν ισχυράν λαϊκήν πρόληψιν. Το δέρμα του είναι πολύτιμον ως προφυλακτικόν κατά της βα­σκανίας. Γνωρίζετε εξ άλλων λαογραφικών μελετών ότι η βασκανία, «το κακό μάτι», είναι ο φόβος και ο τρόμος των χωρικών της Ελλάδος. Τρέμουν τους ανθρώπους εις τους οποίους διάφοροι συμπτώσεις απέδωκαν την φήμην του «κακού ματιού». Προχθές μου έλεγε κάποιος γεωργός, ότι τα σπαρτά του ήταν περί­φημα έως την ώρα που επέρασε απ’ εκεί το «κακό μάτι» ενός χωριανού του. Του έρριψε χολέραν εις τα σπαρτά του, τα κλήματά του, εις τις ροδακινιές του και δεν κατώρθωσε να την σταματήση ούτε με αγιασμούς, ούτε με εξορκισμούς.

Προφυλακτικήν δύναμιν κατά της βασκανίας έχουν το δόντι του αγριόχοιρου, το κεχριμπάρι, το σκόρδο, αι τρίχες του λύκου και της αρκούδας και το δέρμα του Έσβου. Διά τούτο όταν προ μηνός έφεραν εις το καφενείον τον Έσβον, η πρώτη σκέψις των χωρικών ήτο να διαμελίσουν το δέρμα του. Ενώ λοιπόν ηπειλείτο ο πτωχός από ένα τοιούτον άγριον θάνατον, τον εζήτησα με την πρόφασιν ότι έχομεν χρέος να τον χαρίσωμεν εις τον Ζωολογικόν Κήπον και έκτοτε τον δια­τρέφω εγκάθειρκτον εις ένα πρώην δημαρχικόν γραφείον, δίχως καμμίαν πρόθεσιν να συμβολίσω την ανάλογον πολυφαγικήν δύναμιν των αγροτικών δημάρχων.

Το βέβαιον είναι ότι έχει ευμορφιάν. Η κεφαλή του, επιμήκης ως του χοίρου, είναι ασπρόμαυρη, με κάτι μικρά εξυπνότατα μάτια. Το δέρμα του τριχωτόν, ως το της αλεπούς, με την οποίαν ομοιάζει και εις τα πόδια. Δεν είναι ακόμη ενός έτους και έχει ανάστημα μεγάλου λαγού. Τρώγει ψωμί όλων των ειδών και προτιμά το σιταρίσιο. Παίρνει εύκολα θάρρος - έφαγε μόλις τον έφεραν εις το καφενείον - και κοιμάται πολύ, τόσον πολύ, ώστε πολλάκις τον εξυπνώ να του δώσω τροφήν.

Εάν ο Ζωολογικός Κήπος δεν τον χρειάζεται, ευ­χαρίστως τον δωρώ εις όποιον τον ζητήση, κατά προτίμησιν πάντοτε εις την νεοσύστατον Εταιρείαν των Ζωοφίλων. Μέχρις Αγρινίου, το οποίον απέχει εντεύθεν 22 ώρας, τον στέλλω ελεύθερον παντός τέλους, όχι όμως και ασφαλισμένον εκ των εν τω μεταξύ χω­ρικών, οι οποίοι, όπως είπα, θεωρούν το δέρμα του πολύτιμον κατά της βασκανίας, το δε κρέας του φάρμακον κατά διαφόρων ζωικών ασθενειών. Μήπως τον χρειάζεται κανείς συνάδελφος διά να μη τον πιάνη κακό μάτι; 

12 σχόλια:

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Τη συνοδευτική φωτογραφία επιλέξαμε από το διαδίκτυο.

Giannis Pit. είπε...

Τι μαθαίνει κανείς εδω ε ;
Την καλησπέρα μου και όμορφο ΣαββατοΚύριακο.

Άρης Άλμπης είπε...

Πολύ πρωτότυπη η αντίθεση μεταξύ των Γερμανών χωρικών και των τσιφλικούχων με αιτία το κυνήγι των αγριμιών!
Την περιγράφει γλαφυρά με την απολαυστική γλώσσα του ο Γρανίτσας. Εμφανής η ειρωνεία του στις αναφορές του ως προς τα δικά μας.

kapetandiamantis είπε...

"και έκτοτε τον δια­τρέφω εγκάθειρκτον εις ένα πρώην δημαρχικόν γραφείον, δίχως καμμίαν πρόθεσιν να συμβολίσω την ανάλογον πολυφαγικήν δύναμιν των αγροτικών δημάρχων."

Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΓΛΑΦΥΡΟΣ ΣΤΕΦ. ΓΡΑΝΙΤΣΑΣ!!!

PHOTO ΤΙΤΛΟΙ είπε...

Καταπληκτικό αφήγημα!!!

Φυσιολάτρης! είπε...

Ιχνηλάτη.....μας δωρίζεις σπάνιες ψηφίδες.....που τελικά συνθέτουν ένα μοναδικό παζλ.....της υπέροχης ευρυτανικής φύσης!!!!!!Να είσαι καλά φίλε!!!!!

Άιναφετς είπε...

Άκου εκεί να σκοτώνουν το πανέμορφο αυτό ζωάκι, για "το κακό μάτι"!
Πολύ ενδιαφέρουσα και απίστευτη η ιστορία του πατριώτη σου, Ευρυτάνα μου!

άγριο κυκλάμινο είπε...

Κάθε φορά που αναρτάς τέτοια θέματα σχετικά με την πανίδα του τόπου, ενθουσιάζομαι γιατί η συναρπαστική πένα του Στέφανου Γρανίτσα κυριολεκτικά τα απογειώνει. Συμπαθέστατος "ο άτακτος έσβος" αλλά και πολύ ραχάτης φίλε μου. Γέλασα πολύ εκεί που ο Γρανίτσας αναφέρει ότι δεν ντρέπεται καθόλου και μόλις τον έφεραν στο καφενείο πρώτα καλόφαγε και ύστερα τόριξε στον ύπνο!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλησπέρα.
Πέρα από την τέρψη και τη γνώση, κείμενα σαν κι αυτό του Στ. Γρανίτσα είναι καλό να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια (καθώς δεν ανήκουν βέβαια και σε καμιά ..μέινστρίμ κουλτούρα..), έτσι ώστε να συναντιόμαστε μ' αυτόν τον πλούτο της γραφής, που είχε γλαφυρότητα, κοινωνικές αναφορές, λεπτή και διεισδυτική ειρωνεία, εναλλαγές ανάμεσα στα "μικρά" και στα μεγάλα, ιστορικές και πολιτικές αναφορές. Κι όλα αυτά με κέντρο τον ασβό!

doctor είπε...

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΑΠΟ ΣΤΕΦΑΝΟ ΓΡΑΝΙΤΣΑ.
ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΥΡΥΤΑΝΑ Ο ΑΣΒΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ .... ΠΙΑΣΕΙ ΤΟ "ΚΑΚΟ ΤΟ ΜΑΤΙ" ΤΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΚΤΟΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Ευχαριστούμε για την επιπλέον ζωντάνια που χαρίσατε στην ανάρτηση με τα όμορφα σχόλια!

Ανώνυμος είπε...

Στη κρητη τον λεμε αρκαλο. Στο αρκαλοχωρι ηρακλειου, θελουν ν αλλαξουν το ονομα του χωριου για να μην θυμιζει αυτο το ζωο, το οποιο εκτος που τρωει τασταφυλια, λενε οτι βρωμαει πολυ. Δεν το βλεπει ποτε κανεις γιατι ολη μερα ειναι κρυμενο μεσα σε λαγουμια.